Uszelnianie za pomocą oringa zapobiega niepożądanemu wyciekowi cieczy lub gazu (tj.mediów). Oring jest najbardziej rozpowszechnionym rodzajem uszczelki gdyż jest łatwy w montażu i wymaga mało miejsca do zabudowy. Przy właściwej konstrukcji rowków i odpowiednim doborze materiału uszczelka – w granicach temperatur dopuszczalnych dla gumy – może spełniać swoją funkcję przez bardzo długi czas zarówno przy zastosowaniu statycznym, jak i dynamicznym.
Oring jest zamkniętym pierścieniem o przekroju okrągłym, wykonanym najczęściej z gumy (elastomeru). Rozmiary oringa określa jego średnica wewnętrzna d1 oraz średnica przekroju d2.
Metody produkcji
Do produkcji oringów z tworzyw elastomerowych wykorzystuje się zasadniczo dwie metody:
- kompresyjną (compression moulding – CM)
- wtryskową (injection moulding – IM)
- obróbka skrawaniem
W pierwszym przypadku półfabrykat jest ręcznie wkładany do formy, następnie obie jej połowy (górna i dolna) zostają zamknięte. Procedura ta jest czasochłonna i nadaje się przede wszystkim do produkcji mniejszych serii lub do większych rozmiarów. W metodzie wtryskowej półfabrykat jest wtłaczony automatycznie do wieloelementowej formy. Metoda ta nadaje się w szczególności do produkcji większych serii oraz mniejszych rozmiarów. Oringi wykonywane są z różnych rodzajów kauczuku w procesie bezszwowej wulkanizacji (sieciowania) półfabrykatu w podgrzewanych formach wtryskowych i tłocznych.